AteistForum demiş ki:Evlat Acısının Yaşandığı Bir Yerde, Evlat Acısı Yaşayan Kimseler Varken, Evlat Acısı Yaşattığı Söylenen Allaha,
Kimseye Evlat Acısı Yaşatmasın Diye Dua Etmek, Mantıksızca Bir Söylemde Bulunmak Bu Mükemmelliğin İçinde Midir? İşte Milyarlarca Kişin Var Olduğu Ve Ölümün Olduğu Bir Yerde Evlat Acısı Yaşayan Kimseler Var. Anne, Babanın Ölümlü Çocuğu Var Etmeleri, Bu Durumla Övünmeleri, Ama Çocuğun Ölümünü Musibet, Kötü Durum Olarak Görmeleri, Kendilerine Evlat Acısı Vermeleri, Bu Duruma Üzülmeleri Bu Mükemmelliğin Neresindedir?
İşte İslam Haricinde Hiçbir Görüş Bu Büyük İmtihanın Hikmetini Hem Ruha Hem Akla Hem de Kalbe Tam Mutabık Gelecek Bir Şekilde İzah Edemez !... Anlatamaz. Yaralı Ailenin Kalbine Merhem Olamaz..
Başta Şu Kati Hakikati Unutmamak Gerekir Ki İmtihan Dünyasındayız Veee Biz De Çocuklarımız Da
’a Aidiz… O Dilediği Zaman Dilediği Şekilde İmtihan Eder. Evet, Evlat Acısı, Evlatla İmtihan En Büyük Acılardan Birisidir. Bir Çoğumuz Bunu Yaşamış Bunun Nedeni Elbette Başta İmtihan Sonra Da
U Teala’nın Ölen Çocuğu Koruması Cennete Koyması Anne Babasını Sabrederse Onları Da Çocukların Yanına Cennete Koymasıdır Acı Ve Üzücü Bir Durum Olsa Da İnşallah Sonu Hayırdır...
Bunu Akla Yakınlaştırmak için Bir Misalle Anlatalım:
Bir Zaman, Bir Zat, Bir Zindanda Bulunuyor. Sevimli Bir Çocuğu Yanına Gönderilmiş. O Biçare Mahpus, Hem Kendi Elemini Çekiyor, Hem Veledinin İstirahatini Temin Edemediği İçin, Onun Zahmetiyle Müteellim Oluyordu. Sonra, Merhametkâr Hâkim Ona Bir Adam Gönderir, Der Ki:
”Şu Çocuk Çendan Senin Evlâdındır. Fakat Benim Raiyetim Ve Milletimdir. Onu Ben Alacağım, Güzel Bir Sarayda Beslettireceğim. ”O Adam Ağlar, Sızlar, “Benim Medar-I Tesellim Olan Evlâdımı Vermeyeceğim” Der.
Ona Arkadaşları Der Ki: “Senin Teessürâtın Mânâsızdır. Eğer Sen Çocuğa Acıyorsan, Çocuk Şu Mülevves, Ufunetli, Sıkıntılı Zindana Bedel, Ferahlı, Saadetli Bir Saraya Gidecek. Eğer Sen Nefsin İçin Müteessir Oluyorsan, Menfaatini Arıyorsan; Çocuk Burada Kalsa, Muvakkaten Şüpheli Bir Menfaatinle Beraber, Çocuğun Meşakkatlerinden Çok Sıkıntı Ve Elem Çekmek Var. Eğer Oraya Gitse, Sana Bin Menfaati Var. Çünkü Padişahın Merhametini Celbe Sebep Olur, Sana Şefaatçi Hükmüne Geçer. Padişah Onu Seninle Görüştürmek Arzu Edecek. Elbette Görüşmek İçin Onu Zindana Göndermeyecek, Belki Seni Zindandan Çıkarıp O Saraya Celb Edecek, Çocukla Görüştürecek-Şu Şartla Ki, Padişaha Emniyetin Ve İtaatin Varsa…”
İşte, Şu Temsil Gibi, Aziz Kardeşim, Bizim Gibi Mü’minlerin Evlâdı Vefat Ettikleri Vakit Şöyle Düşünmeli: Şu Veled Mâsumdur; Onun Hâlıkı Dahi Rahîm Ve Kerîmdir. Benim Nâkıs Terbiye Ve Şefkatime Bedel, Gayet Kâmil Olan İnâyet Ve Rahmetine Aldı. Dünyanın Elemli Musibetli, Meşakkatli Zindanından Çıkarıp Cennetü’l-Firdevsine Gönderdi. O Çocuğa Ne Mutlu! Şu Dünyada Kalsaydı, Kim Bilir Ne Şekle Girerdi!
Onun İçin Ben Ona Acımıyorum, Bahtiyar Biliyorum. Kaldı Kendi Nefsime Ait Menfaati İçin, Kendime Dahi Acımıyorum, Elîm Müteessir Olmuyorum. Çünkü Dünyada Kalsaydı, On Senelik Muvakkat Elemle Karışık Bir Evlât Muhabbeti Temin Edecekti. Eğer Salih Olsaydı, Dünya İşinde Muktedir Olsaydı, Belki Bana Yardım Edecekti. Fakat Vefatıyla, Ebedî Cennette On Milyon Sene Bana Evlât Muhabbetine Medar Ve Saadet-İ Ebediyeye Vesile Bir Şefaatçi Hükmüne Geçer.
Elbette Ve Elbette, Meşkûk, Muaccel Bir Menfaati Kaybeden, Muhakkak Ve Müeccel Bin Menfaati Kazanan, Elîm Teessürat Göstermez, Meyusâne Feryad Etmez
Bir Diğer Hikmeti :
Elbette Ve Elbette, Meşkûk, Muaccel Bir Menfaati Kaybeden, Muhakkak Ve Müeccel Bin Menfaati Kazanan, Elîm Teessürat Göstermez, Meyusâne Feryad Etmez
Vefat Eden Çocuk, Bir Hâlık-I Rahîmin Mahlûku, Memlûkü, Abdi Ve Bütün Heyetiyle Onun Masnuu Ve Ona Ait Olarak Ebeveyninin Bir Arkadaşı İdi Ki, Muvakkaten(Geçici Olarak) Ebeveyninin Nezaretine Verilmiş. Peder Ve Valideyi Ona Hizmetkâr Etmiş. Ebeveyninin O Hizmetlerine Mukàbil, Muaccel Bir Ücret Olarak, Lezzetli Bir Şefkat Vermiş. Bir Evlat Sevgisi Hissi İle Onlara Dünya’da Saf Sevgiyi Tattırıp Asılını Ve Devamlı Olanını da Ahirette Verceğini Müjlemiş. Elhamdulillah ! İman Ne Büyük Nimet !
Bir Diğer Hikmeti :
Şimdi, Binden Dokuz Yüz Doksan Dokuz Hisse Sahibi Olan O Hâlık-I Rahîm, Mukteza-Yı Rahmet Ve Hikmet Olarak O Çocuğu Senin Elinden Alsa, Hizmetine Hâtime Verse, Surî Bir Hisse İle, Hakikî Bin Hisse Sahibine Karşı Şekvâyı Andıracak Bir Tarzda Meyusâne Hüzün Ve Feryad Etmek Ehl-İ İmana Yakışmaz, (Yani 99 Hissesi Olan
Senin 1 Hissen Varken Onu 1 Hissen Olduğu İçin Vermek İstemesen Akleden Her Kişinin Haksızlık Ettiğini Söyleyeceği Cari Bir Kaidedir. Mesela Senin Evinde Buraya Bunu Koy Bunu Koyma Desem, Buraya Otur Buraya Oturma Desem Veya Senin Cep Telefonun Olsa Onu Alsam Veya Onu Şurada Açacak Burada Kapatacaksın Desem ! Onu Şuraya Koyacaksın Buraya Koymayacaksın Desem Acaba Benim Bunu Demeye Hakkım Var mıdır ? Mülkün Sahibi Mülkünde Dilediği Gibi Tasarrufta Bulunmak Hakkına Sahiptir ! Aynen Öyle de Çocuğu Biz Yaratmadık Cenabı Hakkın Yarattığı Hem İlmen Hem Aklen Sadece Ruha Bakılınca Görülüyor. Hal Böyle Olunca Kamil Ve Hikmetli Bir Kişi İsyan Etmez ! Ama Bunu Anlayamayan Bir Ateist’in Ruhunda Ve Kalbinde Atom Bombasında Bir Etki Yapar ! Çünkü Onun Karanlık Fehminde
Ve Haliyle Ahiret Yoktur ki Bu Ayrılış Bir Gün Bitmeyen Ebedi Bir Ayrılış Olur. Onun Ruhundaki Feryadı Arşu Alaya Çıkar !... ) İşte Bu Ehl-İ Gaflet Ve Dalâlete Yakışıyor.
Bir Diğer Hikmeti :
Eğer Dünya Ebedî Olsaydı, İnsan İçinde Ebedî Kalsaydı Ve Firak (Ayrılık) Ebedî Olsaydı, Elîmâne Teessürat (Acılar, Üzüntüler, Sıkıntılar)Ve Meyusâne Teellümâtın (Elemler, Kederler, Tasalanmaların) Bir Mânâsı Olurdu. Fakat Madem Dünya Bir Misafirhanedir; Vefat Eden Çocuk Nereye Gitmişse, Siz De, Biz De Oraya Gideceğiz. Ve Hem Bu Vefat Ona Mahsus Değil, Umumî Bir Caddedir. Hem Madem Müfarakat (Ayrılık. Bir Yere Bırakıp Gitmek. Dostlarından Ayrı Düşmek) Dahi Ebedî Değil; İleride Hem Berzahta, Hem Cennette Görüşülecektir. 1 اَلْحُكْمُ ِللهِ Demeli. “O Verdi, O Aldı. Elhamdü Lillâhi Alâ Külli Hal” Deyip Sabırla Şükretmeli.
Bir Diğer Hikmeti :
Rahmet-İ İlâhiyenin En Lâtîf, En Güzel, En Hoş, En Şirin Cilvelerinden Olan Şefkat, Bir İksir-İ Nuranîdir, Aşktan Çok Keskindir. Çabuk Cenâb-I Hakka Vüsûle (Gitmeye) Vesile Olur. Nasıl Aşk-I Mecazî Ve Aşk-I Dünyevî, Pek Çok Müşkülâtla Aşk-I Hakikîye İnkılâp Eder, Cenâb-I Hakkı Bulur. Öyle De, Şefkat, Fakat Müşkülâtsız, Daha Kısa, Daha Safî Bir Tarzda, Kalbi Cenâb-I Hakka Rapteder.
Gerek Baba Ve Gerek Valide, Veledini Bütün Dünya Gibi Severler. Veledi Elinden Alındığı Vakit, Eğer Bahtiyar İse, Hakikî Ehl-İ İman İse, Dünyadan Yüzünü Çevirir, Mün’im-İ Hakikîyi Bulur. Der Ki: “Dünya Madem Fânidir, Değmiyor Alâka-İ Kalbe.” Veledi Nereye Gitmişse, Oraya Karşı Bir Alâka Peydâ Eder, Büyük Mânevî Bir Hal Kazanır.
EHL-İ GAFLET VE DALÂLET, ŞU BEŞ HAKİKATTEKİ SAADET VE MÜJDEDEN MAHRUMDURLAR. ONLARIN HALİ NE KADAR ELÎM OLDUĞUNU ŞUNUNLA KIYAS EDİNİZ Kİ:
Bir İhtiyar Hanım Gayet Sevdiği Sevimli Birtek Çocuğunu Sekeratta (Yani Ölmek üzere olan Çocuğunun can çekişme anında) Görüp, Dünyada Tevehhüm-ü Ebediyet (Sonsuza Kadar Yaşamayacağım Diyen Ateisin Bu Kuruntusu) Hükmünce, Gaflet Veya Dalâlet Neticesinde, Mevti Adem (Dünyayı Bir Yokluk) Ve Firak-I Ebedî Tasavvur Ettiğinden, Yumuşak Döşeğine Bedel Kabrin Toprağını Düşünüp, Gaflet Veya Dalâlet Cihetiyle, Erhamürrâhimînin Cennet-i Rahmetini, Firdevs-İ Nimetini Düşünmediğinden, Ne Kadar Meyusâne Bir Hüzün Ve Elem Çektiğini Kıyas Edebilirsin.
Fakat Vesile-İ Saadet-İ Dâreyn Olan İman Ve İslâmiyet, Mü’mine Der Ki: Şu Sekeratta Olan Çocuğun Hâlık-I Rahîmi, Onu Bu Pis Dünyadan Çıkarıp Cennetine Götürecek. Hem Sana Şefaatçi, Hem Ebedî Bir Evlât Yapacak. Müfarakat Muvakkattir, (Geçici Bir Ayrılıktır ) Merak Etme.
اَلْحُكْمُ ِلله De, Sabret.
Anasayfa
